That Obscure Object of Desire

Season 8, Session 6

Movie Title: That Obscure Object of Desire, (France,1977 )

Director: Luis Bunuel

Speaker: Tayaz Fakhri

روز شنبه هفته گذشته ”نه ما نه سینما” شاهد نمایش فیلم “میل مبهم هوس” آخرین اثرِ کارگردانِ شهیرِ سورئال، لوئیس بونوئل بود که بخشی از تم “روان شناختی” این فصل را شامل می شد. “میل مبهم هوس” همان طور که از نام فیلم بر می آید فیلمی چندلایه، قابل تأمل و گیج کننده است. این فیلم از رمانی معروف از نویسنده فرانسوی پیر لوئی، نوشته شده در سال 1898 به اقتباس گرفته شده است. رمان “زن و عروسک” فضای مبهمی از عشق و جنون (سادومازوخیسم) را به تصویر می کشد که در آن مرد فرانسوی اسیر خواسته های زن اسپانیایی است، برای این که بتواند با او هم آغوشی کند و زن نیز از این خواسته مرد به خوبی سوءاستفاده می کند. روابط و بازی های این دو پیچیده می شود و رمان و فیلم هر دو به خوبی، فضای امیالِ مبهمِ هوسِناک این دو را با ظرافت عجیبی به تصویر می کشند. بخصوص بونوئلِ فیلم ساز به خوبی از تغییرات حساب شده ­ی فیلمنامه نسبت به رمان بهره می برد تا در گنگ تر شدن و چندلایه شدن و سمبلیسمِ داستان، زیبایی های تصویریِ تازه ای خلق کرده و به رمان روحی تازه می دمد.

میهمان این هفته گروه، تایاز فخری، فارغ التحصیل رشته ام بی ای (MBA) از دانشگاه رایرسون بود که در این جلسه ابتدا به تاریخچه کوتاهی از زندگی بونوئل اشاره کرد، سپس به مباحث نظری پیرامون روانکاوی فروید و یونگ پرداخت و تفاوتها و شباهت های این دو را مورد بررسی قرار داد. او به طور گذرا به بحث نقد روانکاوی و تأثیرش بر تئوری های نقد، مانند نقد مؤلف و نقد مرگِ مؤلف پرداخت و از پایه های متدولوژی (روش شناسی) نقدِ روانکاوانه صحبت کرد.

ادامه در هفتهنامه شهروند

Mulholland Drive

Season 8, Session 5

Movie Title: Mulholland Drive, (2001,USA)

Director: David Lynch

Speaker: Jordan Peterson

About the speaker:

Dr. Jordan Peterson is a Professor at University of Toronto and have been since 1998. He is also a clinical psychologist, and sees clients on a regular basis. Before that he was a professor at Harvard from 1993-1998. And before that, he was a graduate student and post-doc at McGill. His research interests include self-deception, mythology, religion, narrative, neuroscience, personality, deception, creativity, intelligence and motivation. He is one of the three professors listed in the Arts & Science Students Union's Anti-Calendar (an annual survey of course ratings by students) still teaching at U of T described as "life-changing" by students.

روز شنبه هفته گذشته ”نه ما نه سینما” شاهد نمایش فیلم جاده مالهند به کارگردانی دیوید لینچ بود که اولین بخش از تم “روان شناختی” این فصل را شامل می شد. جاده مالهند ترکیبی از فیلم نوآرِ جنایی با تم روان شناختی است و داستان دختری به نام بتی را که برای ورود به دنیای هالیوود به شهر لس آنجلس رفته حکایت می کند. فیلم روایت گر٢ روایت کاملا جداگانه از تجربه بتی در این سفر است که اولی بیانگر آمال و آرزوهایش است از آنچه مایل بوده ره توشه اش در هالیوود باشد، و بخش دوم آن چیزی است که در اصل برای او رخ داده و حاکی از تجربه عشقی تلخ و تراژیک است که او را در این سفر به خودکشی وا میدارد.

میهمان این هفته گروه، دکتر جوردن پیترسون بود که علاوه بر تدریس روانشناسی در دانشگاه تورنتو به مداوا و روانکاوی بیماران در کلینیک شخصی خود هم اشتغال دارد. تحقیقات پیترسون پیرامون موضوعاتی چون خودفریبی، اسطوره شناسی، مذهب، علوم اعصاب، شخصیت شناسی، خلاقیت، رانه یا انگیزه و توانایی هوش است. او در این جلسه ابتدا به طور کلی به بحث پیرامون محدودیت های روانی انسان و شکل گیری آن توسط تخیل، ذهن ناخودآگاه، عرف های موجود و هنجارهای اجتماعی پرداخت. بنا به گفته ی او برای روان کاوانِ تحلیلی عواطف و انگیزه به مراتب نسبت به خردگرایی از اهمیت بیشتری برخوردارند. این بدین جهت است که خردورزی محدودیت های فراوانی را بر روی رفتار ما در رابطه با دیگران تحمیل می کند، در صورتی که انگیزه ها و عواطف ناخود آگاهِ ما از چنین محدودیت هایی برخوردار نیستند. آنها سرشار از خلاقیتند و گاه هم خطرناک اما مسبب نو آوری ها و اکتشافات سرنوشت سازی هستند.

ادامه در هفتهنامه شهروند

Unforgiven

Season 8, Session 4

Movie Title: Unforgiven, (1992,USA)

Director: Clint Eastwood

Speaker: Adam Nayman, Nazgol Momeni

Mini talk:

About the Speaker:

Adam Nayman is a Professor at Ryerson University, a film critic for the Grid and associate editor of Cinema Scope in Toronto. He has contributed articles to the Globe and Mail, the National Post, the Village Voice, Elle Canada and the Walrus. He is a programmer for the Toronto Jewish Film Society and has his M.A. in Cinema Studies from the University of Toronto. Here is a link to a semi-informal interview with him published recently.

در هفته ای که گذشت به تماشای فیلم نابخشوده به کارگردانی کلینت ایستوود محصول سال ۱۹۹۲ شرکت آمریکایی برادران وارنر نشستیم.

قبل از تماشای فیلم نازگل مؤمنی، داستان نویس و فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی شریف به بررسی تئوری ژانر، زیر شاخه های ژانر، نمونه های مختلف ژانر و نحوه نگاه منتقدین به ژانر پرداخت.

پس از تماشای فیلم مهمان ویژهٔ هفته نه ما نه سینما، “آدام نایمن” پروفسور دانشگاه رایرسون، منتقد فیلم و یکی از ویراستاران سینما اسکوپ در تورنتو  که تا به حال مقالاتی در نشنال پست، ویلج وویس، ال کانادا و والرس به چاپ رسانده است دربارهٔ تئوری ژانر وسترن و کاربرد آن در فیلم نابخشوده صحبت کرد.

بی تردید آدام نیومن یکی از بهترین شب‌های نه ما نه سینما را برای ما ایجاد کرد. او صحبت خود را با معرفی کلی ژانر شروع کرد. ژانر کلمه ای فرانسوی با ریشه لاتین به معنای دسته بندی می‌باشد. در نظریهٔ فیلم، ژانر مبحثی است که برای دسته‌بندی فیلم‌ها بر اساس شباهت‌های روایتی که فیلم بر آن‌ها بنا شده است. در دهه پنجاه منتقدین با استفاده از ژانرهای ادبی، شروع به دسته بندی فیلم‌ها کردند، که در دهه هفتاد با استحکام استودیوهای فیلم سازی این امر رواج یافت. او نمونه‌هایی از ژانر را مثال زد( کمدی، اکشن، وسترن، ترسناک، علمی، تخیلی، عشقی…) بعد به تفاوت تئوری فیلم و فیلم تئوری پرداخت.

ادامه در هفتهنامه شهروند

The Long Goodbye

Season 8, Session 3

Movie Title: The Long Goodbye, (USA,1973)

Director: Robert Altman

Speaker: Mehdi Ganjavi

در این هفته فیلم خداحافظی طولانی اثر رابرت آلتمن به نمایش گذاشته شد و مهدی گنجوی دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تورنتو درباره ی آن به صحبت پرداخت . فیلم محصول سال 1973 است و ششمین فیلمی ست که براساس شخصیت کارآگاه فیلیپ مارلو ساخته شده است. خالق شخصیت فیلیپ مارلو، ریموند چندلر جنایی نویس شهیر است که این شخصیت را در بین سال های 1939 تا 1953 در رمان های متعددی به عنوان شخصیت محوری رمان هایش قرار داد. مارلو کارآگاه خصوصی ست مجرد، جذاب ، زیرک و با زبانی تند و پر کنایه.  او با تکیه به دانش خود از شرایط اجتماعی- سیاسی حاکم بر لس آنجلسِ دهه 40 قادر است معماهایی را که به او عرضه می شوند حل و فصل نماید.

لی باراکت در سال 1946  به همراهی ویلیام فاکنر فیلمنامه ای براساس رمانِ “خواب گران” نوشته ی چندلر تهیه کرد و فیلمی به همین نام و به دست هوارد هاکس ساخته شد. در آن فیلم همفری بوگارت بود که نقش فیلیپ مارلو را بازی کرد و فیلم تبدیل به یکی از کلاسیک های ژانر نوآر گردید. در نتیجه تا سال ها تصویر مارلو در سینما با چهره و بازی “مردانه” بوگارت تثبیت شد. در این تصویرِ سینمایی مارلو با شخصیت جذاب خود و کمک گرفتن از ارزش های سه گانه خود (صداقت، وفاداری و تعهد کاری) قادر است معمای فیلم را حل نماید، بر موقعیت های پیرامون خود تسلط کامل داشته باشد و دل از زنان زیباروی فیلم نیز برباید.

ادامه در هفتهنامه شهروند

The Player

Season 8, Session 2

Movie Title: The Player, (USA,1992)

Director: Robert Altman

Speaker: Amir Ganjavi

جلسه اول فصل جدید در شنبه گدشته برگزار شد. در این جلسه اعضا با  بررسی و مطالعه فیلم “بازیگر” به بررسی انتقادی نظریه مولف در سینما پرداختند. رابرت آلتمن، کارگردان فیلم  ”بازیگر”،از کارگردانهای مولف و توانای سینمای امریکاست که امروزه به عنوان یکی از بزرگترین نماینده گان سینمای موج نوی هالیوود آمریکا محسوب می شود. آلتمن در طول سالهای فیلم سازی خود همواره سعی کرده است که با دیدگاهی انتقادی نسبت به هنر فیلم سازی در هالیوود و آمریکا برخورد کند. دراکثر فیلم های او می توان انتقادی واضح به صنعت فیلم سازی و سلبریتی ساز آمریکا  دید. از جمله کارهای خوب او می توان به فیلم های  مش، گاسپردپارک و شورت کات  اشاره کرد.

آلتمن ازجمله کارگردان های مولف سینمای امریکاست. سینماگر مولف به هنرمندی اطلاق می شود که بتوان در کارهای او استایل و سبک شخصی خاصی را تشخیص داد. نظریه مولف در دهه 50 به وسیله نویسندگان مجله کایه دو سینمای فرانسه به جهانیان عرضه گشت. در آن سالها سینماگران فرانسوی از وضع موجود سینما در فرانسه ناراضی بودند. و به نظرشان خلاقیت در اکثر کارهای سینماگران فرانسوی به چشم نمی خورد. با بازشدن دروازه های فرانسه به روی هالیوود که در پی  فروپاشی رژیم ویشی صورت گرفت، موجی از فیلم های هالیوودی به فرانسه عرضه گشت. از طریق بررسی این فیلم ها، سینماگران فرانسه با فیلم هایی روبرو شدند که سابقا کاملا از آن ها بی اطلاع بودند. کافه های فرانسوی محلی جهت بررسی و صحبت پیرامون فیلم های فوق شد.دراین میان، بالاخص سینمای نوآر امریکا به واسطه ویژگی های تاریک و سیاه خاص هنری اش مورد توجه عمده این سینماگران قرار گرفت. منتقدین کایه دو سینما از طریق بررسی کارهای کارگردانهای بزرگ هالیوودی همانند آلفرد هیچکاک، جان فورد، هاوارد هاکس، فریتزلانگ و نیکولاس ری و هم چنین بررسی سینماگران فرانسوی همانند جان رنوار، جان ویگو و رابرت برسون  اصول نظریه مولف را به جهانیان عرضه نمودند. بر طبق این نظریه، در تمامی این کارها می توان ویژگی های مشترکی بین آثار یک کارگردان را مشاهده کرد و به واسطه آن می توان کارگردان این آثار را مولف اثر محسوب نمود.

ادامه در هفتهنامه شهروند